اموزش پزشکی این قسمت: عینک

حدود سال 1345، اگر کسی عینک می زد جلب توجه می کرد و انگشت نما می شد و مورد اشاره که: ا عینکی رو! عینکی رو!. هنوز مشکل داریم. مردم می آیند عینک می خرند بدون توجه به توصیه پزشک و راهنمایی عینک ساز. خودسرانه عینک می زنند و هر طور می خواهند استفاده می کنند. عینک رو جلو می گذارند. فاصله کانونی به هم می خورد و به نمره آن اضافه می شود. مثل ذره بین که روی نوشته می گیریم هر چه جلو می بریم؛ نوشته درشت تر می شود. عینک جلو بیاید قدرت عدسی بیش تر می شود. هر پنج، شش ماه یک بار که شخص عینکی به چشم پزشک مراجعه می کند؛ 25 صدم به نمره ا ش اضافه شده است. خستگی، سردرد، سوزش هنگام مطالعه و رانندگی و گاهی آب ریزش از چشم. اصولا فرم باید بالای صورت قرار گیرد تا پهنای دید کم نشود. اگر فاصله کانونی منبع نوری ذره بین دقیقا وسط مردمک نباشد؛ یک مقدار این ور باشد چشم به مرور کشیده به سوی منبع نوری که کانون عدسی می گویند؛ می شود. فرد عینکی بعد از مدتی مثلا یک سال که عینک را برمی دارد؛ به نظر می رسد؛ حالت چشم عوض شده است. چون فاصله کانونی درست نبوده است. با تهیه یک قیچی عدسی را که الماس تراش نمی ده به راحتی برش و بعد با دستگاه ساخت خودمان تراش می دهیم. سپس دسته و دماغی را آماده می کنیم. در کار از عدسی پلاریزه و سیم ارتدونسی استفاده می کنیم. فرم ها از لحاظ وزن، سبکی و خوش صورتی، قابل توجه می باشند. ساخت عینک 10 دقیقه بیش تر طول نمی کشد.تراش عدسی و تنظیم روی صورت خیلی مشکل است و بستگی به سایز بینی اشخاص دارد. فرم‎ها برای بچه ها کاملا منعطف می باشد و بچه نمی تواند آن را خراب کند. معمولا از عدسی ضد ضربه و خش استفاده می کنیم. الگوی فرم روی سطح عدسی قرار می گیرد و عدسی برای تراش آماده می شود. * چشم دریچه ی ورود به واقعیت، به دنیا، به هستی است؛ نسبت به این دریچه بیش از پیش اهمیت بدهیم