اطلاعات پزشکی این قسمت : جنبه مثبت ومنفی تلقین

اگر اندیشه ای برای مدت طولانی و پشت سر هم وارد ذهن شود, در ذهن می ماند و فرد آن را به صورت حقیقتی انکارناپذیر, تلقی می کند و دیگر حاضر نیست هیچ گونه مطلبی را برخلاف آن قبول کند. مثال بارز آن تفکراتی ست که از دوران کودکی در ذهن ما نقش بسته و زندگی ما را ساخته است. روانشناسان هم معتقدند هرگاه فردی تمام ذهنیت خود را بر روی اندیشه یا عقیده ای متمرکز کند و هر روز آن را تقویت نماید, این باور شخص, در جهان بیرون, جنبه واقعیت پیدا می کند. همه انسانها دارای استعداد تلقین پذیری هستند. شاید بتوان گفت هیچ کس در جهان پیدا نمی شود که تلقین پذیر نباشد, ولی درجه تلقین پذیری در افراد متفاوت است. تلقین این قدرت را دارد که زندگی ببخشد یا زندگی را بگیرد. اگر تفکر کسی را عوض کنیم, زندگیش را عوض کرده ایم و کلید تغییر تفکر, کلام (تلقین) است. کلام به مرور زمان و با تکرار, وارد ضمیر ناخودآگاهشده و قسمتی از باور فرد می شود. تلقین هم جنبه مثبت دارد و هم جنبه منفی. گاهی اوقات دیگران با جملات و بیانات منفی خود, حالات منفی و ذهنیت بدی را در ما به وجود می آورند. پس باید هنگام مکالمه با دیگران کاملا آگاه باشیم. بدبینی نیز نوعی تلقین منفی است که اکثر اوقات به واقعیت می پیوندد. فرد آنقدر درباره مسیله مورد نظرش بدبینی به خرج می دهد تا بالاخره اتفاق می افتد در صورتی که شاید از اول اینطور نبوده. از دیگر تلقین های منفی می توان به ترس های بی مورد که در وجودمان است و اعتماد به نفس پایین اشاره کرد. تلقین منفی نافذتر از تلقین مثبت عمل می کند. پس باید مراقب کلامی که بر زبان می آوریم, کسانی که هم صحبت می شویم, جاهایی که میرویم و مطالبی که می خوانیم باشیم. در مقابل تلقین منفی, تلقین مثبت را داریم. تلقین مثبت باعث رهایی فرد از ترس, تنش و اضطراب می شود. خلاقیت را بالا می برد, به زندگی و شغل و هدف و انگیزه می بخشد, اشتیاق را در زندگی بیشتر می کند, عادات عصبی ناراحت کننده را برطرف می نماید, باعث افزایش مهر و محبت به دیگران می شود و در نهایت امیدواری را بهبود می بخشد