گیاه شناسی این قسمت: بذرالبنج یا بنگ دانه

این گیاه سمی حداقل 2000 سال است که به عنوان یک داروی مسکن کاهنده ی درد و شل کننده ی ماهیچه ها شناخته شده است. همه ی خواص در برگهای گیاه جمع می باشند. یونانیان از این گیاه به عنوان شربت خواب آور و مسکن استفاه می کردند. در قرون وسطی بذرالبنج یا بنگ دانه یا سیگران به عنوان یک داروی خانگی شفادهنده ی دندان درد و دردهای روماتیسمی، مثل سیگار می کشیده اند. این گیاه در گذشته یک مسکن و بی حسی دهنده ی مجاز بوده و برای گرفتگیهای دردناک عضلانی ناشی از اختلال دستگاه ادراری، آسم و هیستری استفاده میشده و مقادیر کم و مرتب آن برای بیخوابی، درد اعصاب و سردردهای عصبی تجویز می شده است. از چای بنگ دانه نیز به عنوان پایین آورنده قند خون، ضد اسپاسم، ضد نفخ، خواب آور، گشادکننده مردمک چشم، مسکن و مخدر استفاده می کردند. بنگ دانه گیاهی علفی و بوته ای است که ارتفاع آن تا 80 سانتی متر می رسد. برگ ها تقریبا مثلثی و نوک تیز و دارای بریدگی های نسبتا عمیقی هستند؛ به طوری که به لوب هایی نامساوی و نوک تیز تقسیم شده اند. طول برگ ها به 20 و عرض آنها به 7 سانتیمتر می رسد و در قسمت انتهایی ساقه بدون دمبرگ می باشند. رنگ برگ ها سبز روشن است. گل های گیاه اکثرا زرد کمرنگ می باشد و شبکه ای ظریف به رنگ بنفش یا ارغوانی سطح گلبرگ ها را پوشانده که خود یکی از کلیدهای شناسایی گل های بنگ دانه است. این گل ها اکثرا در یک طرف ساقه با فواصل نسبتا منظم قرار می گیرند و در قسمت انتهایی ساقه به صورت مجتمع درمی آیند. گل ها پس از رشد کامل به میوه ای پوشینه تبدیل می شوند که حاوی تعداد زیادی دانه های کروی و ریز است که به رنگ قهوه ای کمرنگ می باشند. میوه پوشینه که حدود نیم سانتیمتر قطر دارد، با کاسبرگ های کوزه مانند که پنج نوک تیز در دهانه دارند، محصور شده و دیده نمی شود. این گیاه اصولا دوساله است، ولی انواع یکساله آن نیز وجود دارد. گیاه بنگ دانه و به خصوص دانه های رسیده آن بسیار سمی است؛ به طوری که می تواند باعث مرگ شود. قسمت مورد استفاده این گیاه، برگ و دانه های آن است